Hulda áfallasagan

Ég er úti á Granda í bílnum. Það gerðist eitthvað innra með mér. Ég horfi út um gluggann á bílstjórahurðinni. Þá sé ég mig sex ára litla stúlku í fyrsta skipti. Ég finn að ég hafði yfirgefið hana árið 1963 á Laugarási, sumardvalarstað fyrir börn á vegum Rauða kross Íslands þar sem ég varð fyrir ofbeldi.

Hún varð reiðari og reiðari þar til hún hvarf, hvarf inn í mig. Ég gleypti hana og hún hefur staðið í mér öll þessi ár.

Byrjaði að berjast 6 ára, 7 ára, 8 ára, 9 ára, 10 ára, 11 ára, 12 ára flytjum við til Svíþjóðar, 13 ára byrjaði ég að sniffa drekka og reykja hass í vörn og sókn, 14 ára fer ég fyrst inn á stofnun, 15 ára, 16 ára flytjum við til Íslands, 17 ára fer ég fyrst inn á geðdeild og næstu ár var ég inn og út af stofnunum í vörn og sókn, 18 ára, 19 ára, 20 ára, 21 árs, 22 ára, 23 ára, 24 ára, 25 ára, 26 ára, 27 ára, 28 ára, 29 ára, 30 ára, 31 árs hætti ég að drekka, í vörn og sókn, næstu árin taka göngudeildir við í vörn og sókn, 32 ára, 33 ára, 34 ára, 35 ára, 36 ára, 37 ára, 38 ára, 39 ára, 40 ára, 41 árs, 42 ára, 43 ára, 44 ára, 45 ára, 46 ára, 47 ára, 48 ára, 49 ára, 50 ára, 51 árs, 52 ára, 54 ára, 55 ára, 56 ára, 57 ára, 58 ára, 59 ára, 60 ára, 61 árs, 62 ára. 63 ára sá ég litlu stúlkuna.

Stíflur sálarinnar brustu og mig langar til að segja sögu hennar í máli og frosnum myndum.